استاندارد جوشکاری میلگرد
میلگرد و آرماتور از جنس فولاد است که از آن به عنوان تقویت کننده و بالابرنده مقاومت کششی در سازه های بتنی استفاده می کنند. بیشترین موارد استفاده از میلگرد در صنعت ساختمان سازی و راه سازی است. به این صورت که میلگرد را در شبکه بندی، تقویت کننده و نگهدارنده های سازه های بتنی به کار می گیرند. ما در این مقاله قصد داریم در خصوص جوش پذیری، شرایط اتصال جوشی میلگرد، اینکه کدام میلگرد قابل جوش است؟ روش های جوشکاری و استاندارد جوشکاری میلگرد اطلاعاتی را در اختیار شما قرار دهیم.
جوش پذیری میلگرد چگونه است؟
جوش پذیری میلگرد از جمله موضوعات مهم در آرماتور بندی و افزایش مقاومت بتن محسوب می شود. طبق آیین نامه جوش پذیری میلگرد بکارگیری روش اتصال جوشی در میلگرد تنها در شرایط زیر مجاز است:
- اتصال جوشی ذوبی میلگرد با استفاده از الکترود مناسب (جوش با قوس الکتریکی)
- وصله جوشی میلگرد به روش نوک به نوک خمیری (جوش الکتریکی تماسی)
- اتصال جوشی پهلو به پهلو با جوش از یک یا دو رو
- اتصال جوشی با وصله یا وصله های جانبی اضافی با جوش از یک یا دو رو
- اتصال جوشی نوک به نوک با پشت بند با آمادگی یا بدون آمادگی سر میلگردها
شرایط اتصال جوشی میلگرد چیست؟
برای این که بتوانید اتصال جوشی میلگرد را به بهترین شکل انجام دهید، دستورالعمل های زیر را در نظر بگیرید:
- سطح فلز را از وجود هر گونه چربی و آلودگی تمیز کنید.
- دمای میلگرد قبل از جوشکاری نباید زیر صفر درجه باشد.
- برای اتصالاتی که انتقال دهنده بار هستند یا باری را حمل نمی کنند از جوشکاری یکسانی استفاده می شود.
قسمت های میلگردی که بدون تغییر شکل هستند در آرماتور قابل جوشکاری هستند
کدام میلگرد را میتوان جوشکاری کرد؟
میزان کربن موجود در میلگردها جوش پذیری آن ها را مشخص می کند. جوشکاری میلگرد در میلگردهایی قابل اجرا است که میزان کربن موجود در آن ها از 51 درصد مواد تشکیل دهنده کمتر باشد، در واقع مقدار کربن در میلگرد هر چقدر کمتر باشد فولاد آن قابلیت جوش پذیری بیشتری را خواهد داشت. از عوامل مهمی که باعث می شود جوشکاری میلگرد صورت گیرد روش تولید آن، ترکیب شیمیایی فولاد و همچنین قطر یا سایز میلگرد است. باید دو نکته را در رابطه با جوش پذیری و جوشکاری میلگرد در نظر بگیریم. نکته اول میزان کربن معادل در آن و دومی ساختار متالوگرافی میلگرد است.
روش های جوشکاری میلگرد به شرح زیر هستند:
روش اول: اتصال جوشی ذوبی میلگرد با استفاده از الکترود مناسب (جوش با قوس الکتریکی)
این روش زمانی امکان پذیر خواهد بود که برای هر نوع فولاد از الکترود مناسب و روش جوشکاری مربوط به آن استفاده شود.
روش دوم: وصله جوشی میلگرد به روش نوک به نوک خمیری ( جوش الکتریکی تماسی)
در رابطه با وصله جوشی میلگرد با روش نوک به نوک خمیری باید به این نکته دقت کرد که اتصال جوشی نوک به نوک خمیری زمانی امکان پذیر است که در شرایط کارخانه ای باشد. برای اتصال جوشی نوک به نوک خمیری ابتدا باید قطر میلگرد، نورد آن و سطح مقطع دو میلگرد را در نظر گرفت.
روش سوم: اتصال جوشی پهلو به پهلو با جوش از یک یا دو رو
این روش زمانی امکان پذیر خواهد بود که میلگرد گرم نورد شده قطر ۶ تا ۳۶ میلیمتر داشته باشد. طول نوار جوش از یک رو نباید از ۱۰برابر قطر میلگرد کم تر باشد. همچنین طول نوار جوش دو رو نیز نباید از ۵ برابر قطر میلگرد کمتر گردد.
روش چهارم: اتصال جوشی با وصله یا وصله های جانبی اضافی با جوش از یک یا دو رو
این روش برای میلگردهای گرم نورد استفاده می شود. کمترین طول نوار جوش برای اتصال هر میلگرد به وصله یا وصله ها، مشابه اتصال جوشی پهلو به پهلو است.
روش پنجم: اتصال جوشی نوک به نوک با پشت بند با آمادگی یا بدون آمادگی سر میلگردها
در این روش طول پشت بند نباید کمتر از 8 برابر قطر میلگردهای سرد اصلاح شده باشد. همچنین نباید ۳ برابر قطر میلگردها برای فولادهای گرم نورد شده اتخاذ شود. فاصله دو سر میلگردهای وصله شونده از یکدیگر در حالتی که آمادگی دارند، ۳ میلیمتر و در حالت بدون آمادگی معادل نصف قطر میلگردها است.
در مورد فولادهای سرد اصلاح شده باید گفت که آماده کردن سر هر دو میلگرد لازم و ضروری است. چنانچه میلگردهای وصله شونده در وضعیت قائم یا نزدیک به قائم باشند، آماده کردن انتهای میلگرد فوقانی الزامی بوده و انتهای میلگرد تحتانی باید عمود بر محور آن بریده شود.